Eenvoud brengt evenwicht. Eenvoud brengt vrijheid. Eenvoud brengt geluk.
Het besef dat een eenvoudig leven ons gelukkiger maakt, sijpelt intussen door de spleten van ons collectief bewustzijn.
Nu is de vraag natuurlijk:
Hoe begin je daaraan?
De eerste stap is de gemakkelijkste en tegelijk de moeilijkste. Want spullen wegdoen, dat kan iedereen. Maar van spullen afscheid nemen, da’s een ander paar mouwen.
Toch dromen we allemaal van dit:
Right? We hebben het er gewoon niet voor over om afscheid te nemen van nutteloze spullen. Net zoals we slank willen zijn, maar het er niet voor over hebben om geen chocolade meer te eten.
Dus laten we beginnen met te bekijken wat je bezit en waarom. Welke bezittingen slingeren rond in je huis waardoor je zelf amper nog plaats hebt om te leven? We kopen en kopen, omdat we steeds opnieuw in de val trappen: “dat gaat me gelukkig maken!” Zoals een bromvlieg aan het raam, botsen we steeds weer tegen dezelfde wake-up-call aan.
Eens we die nieuwe broek hebben, de nieuwe wagen, de nieuwe smartphone, de nieuwe aquarium met de nieuwe vissen, de nieuwe keuken, dàn gaan we gelukkig zijn.
Op miraculeuze wijze duikt na die nieuwe keuken plots een nieuw probleem op.
Hm, ik heb toch altijd pech? Anderen hebben het zo goed…
Fout! Er zijn altijd problemen, overal, voor iedereen. Er is niemand die aan die problemen ontsnapt. Behalve zij die er geen aandacht aan schenken.
Wanneer jouw keukenkasten dichtvallen kan je ervoor kiezen om je te laten irriteren en niet gelukkig te zijn tot er een nieuwe keuken wordt geïnstalleerd, of je kan ervoor kiezen om het los te laten. Je leven is meer waard dan zo’n petieterig niettig momentje waarop die deur bijna tegen je hoofd valt. Wanneer het moment voorbij is, laat het los, en dan is het ook echt voorbij en kan je verder gaan met waar jouw leven écht om draait. Pas wanneer jij beslist dat je dit moment gaat vasthouden, er blijft aan denken, op zoek naar een “oplossing”, dan vergooi je kostbare tijd hier op aarde.
Vroeger droeg ik elke dag een nieuwe outfit, alles moest mooi passen, fancy zijn, nieuw zijn. Ik bleef maar kleren bijkopen, want ik had niets dat paste bij dit of dat was te warm en dat te koud, ik had excuses met hopen. Wanneer ik dan eens een los draadje had aan m’n blouse, een vlekje op m’n broek of een losse knop aan m’n trui, dan flipte ik zo hard, dan was heel mijn dag om zeep.
Een hele dag van mijn leven verspilde ik aan een stomme knop.
En vaak nog een extra dag de dag erna om ermee in te zitten dat ik me gisteren zo slecht voelde.
Te belachelijk voor woorden.
Nu dat ik een job doe die mij voldoening geeft, die bij me past en waarmee ik mijn doel hier op aarde beetje bij beetje aan het bereiken ben, nu draag ik elke dag hetzelfde: grijze broek, blauwe schoenen (appelblauwzeegroen, niet echt fel fel blauw :p) en één of ander basic truitje.
En ik voel mij veel gelukkiger. Ik heb de mooie outfit helemaal niet nodig om me goed te voelen. Ik voel me sowieso goed. Ik heb veel meer plaats in m’n kleerkast en maak mezelf ‘s ochtends geen half uur kirrrewiet om wat ik ga aandoen vandaag…
Wanneer er nu een los knopje hangt of zelf een gigantische vlek gemorste chocoshake zichtbaar is, gebeurt er niets. I don’t care. Ik besteed er even weinig aandacht aan als de gemiddelde mens aan een regenboog: helemaal geen. Ik maag me in de verste verte geen zorgen om wat mensen “wel niet zullen denken”. Dat doet er niet toe. Ik ben hier om hen te helpen en om te genieten van elke moment.
In extreme gevallen zal ik misschien lachen om de vlek. Maar aangezien ik een grote morser ben, altijd al geweest, ben ik t’ één en ‘t ander gewend :p
Soit, minder kleren: check. Minder nood aan nieuwe spullen: check. Oude spullen weg: heel heel belangrijk! We blijven allemaal denken “dat ga ik ooit nog kunnen gebruiken”
Dat wil zeggen dat je jezelf de verkeerde vragen stelt. Vraag niet: “zal ik dit ooit nog nodig hebben?” maar vraag: “is dit voorwerp meer waard dan mijn gevoel van vrijheid?”
Want dat is wat spullen doen: je vrijheid afnemen.
Op kleine schaal: je kan niet meer dansen in je living, want alles ligt vol rommel & je kan die rommel niet in de garage leggen want daar ligt nog meer rommel. Maar ook op grote schaal! Je kan niet zomaar verhuizen of gaan rondreizen. Je spullen nagelen je vast waar je zit. Je kan ze niet overal meenemen. En dat hoeft ook niet. Zelfs al probeer je ze overal te laten meekomen met boten, of ze ergens mooi te bewaren in een huur-garage. Je kan ze niet meenemen in je graf. Het is allemaal maar zo tijdelijk.
Ik bedoel niet: gooi alles weg en koop dan alles nieuw wanneer je het nodig hebt.
Maar wel: geef weg wat je niet echt nodig hebt, ruil het, verkoop het en ga op zoek naar wat je nodig hebt wanneer je het nodig hebt, door het aan te nemen van iemand anders die het op dat moment niet nodig heeft.
Daarvoor dienen tweedehands- en ruilsites.
Geef toe: als je met oudejaar een fondu wilt, in juni een barbecue, voor een speciale gelegenheid een stijltang, voor op reis een opblaaskrokodil en voor wanneer je ziek bent een collectie dvd’s… heb je dan echt al die spullen het hele jaar door nodig om in je weg te staan?
Wat als je een barbecue deelde met de buren? Eén krokodil voor de hele familie? Wat als je stijltangen en dvd’s gratis kon uitlenen wanneer je ze nodig had? Is helemaal niet moeilijk, maar toch doen we alsof dat een onoverkomelijke taak is.
Moet je per se altijd alles ter beschikking hebben: just in case?
Wanneer je krampachtig vasthoud aan spullen, om ze toch maar te hebben, voor moest je ze plots nodig hebben, dan ageer je uit angst. Angst voor de situatie waarin je een nood hebt die niet onmiddellijk wordt ingevuld.
Is dat zo’n ramp?
Om eens niet te hebben wat je nodig hebt?
Toont het feit dat we hierover moeten discussiëren alleen al niet hoe rotverwend we zijn?
Is die ene situatie waarin je eens niet krijgt wat je wilt wanneer je het wilt, is die erger dan op alle andere momenten in je leven in ademnood zitten omdat je eigen spullen je verstikken?
Is dat het waard?
Stap twee
Een tweede manier om eenvoud te creëren in je leven zit verborgen in tijd.
Onze kostbare dagen vliegen ook voorbij omdat we volgeboekt zitten met activiteiten. Afspraken bij dokters en logopedisten, inkopen gaan doen, festivals of concerten, …
Ja, het is positief dat je van het leven profiteert. Maar kan je echt profiteren als je steeds gehaast bent?
Kies bewust waar je tijd aan spendeert. Het is het meest kostbare dat je hebt en ooit zal hebben: tijd. Geld is niets waard, zelfs vriendschap is weinig waard, in vergelijking met tijd.
Dus ga niet zomaar mee in what comes around. Kies zelf welke tijdsbestedingen passen in je grotere plaatje, welke bijdragen tot het creëren van een leven rond jouw grootste waarden.
En beperk je verbintenissen tot een minimum voor 2 redenen:
- Alleen zo kan je echt opgaan in de dingen die je wel nog beslist te doen. Less is better, op alle vlakken. Genieten van het nu, kan pas als je niet inzit met wat je straks nog allemaal gedaan moet krijgen
- Alleen zo laat je plaats voor het onverwachte. Blijf niet hopen op avontuur dat door je voordeur komt gewaaid. Wanneer je ergens naartoe gaat en je er écht aanwezig bent, zal je de mogelijkheden zien en de vrijheid om erin mee te gaan. Je zal versteld staan waar het leven je naartoe kan brengen, wanneer je ervoor open staat en met wijde ogen ziet voor welke keuzes je werkelijk staat
TIP: koop een leeg schriftje met blanco bladeren als agenda. Gebruik één pagina per week. Schrijf je belangrijke plannen erop. Staat je blad snel vol? Niet goed bezig! Idealiter heb je 1 plan per week. Leave the rest to impro 😉
Sociale contacten: meer of minder?
De derde manier om je leven te vereenvoudigen en spiritueel rijker te maken is raar maar waar door je contacten met de buitenwereld te beperken.
Sociale contacten zijn goed, zijn gezond en nodig. De mens is een sociaal wezen, dat staat vast. Mààr een constante stroom aan afleiding via Whatsapp is niet wat een sociaal wezen nodig heeft.
We zijn massaal verslaafd aan non-stop chatten. Dan voelen we ons belangrijk, nodig, gewild. Minder alleen. Maar we zijn wel alleen. En dat besef je beter vroeg dan laat. Alleen zo kan je het aanvaarden en het leven appreciëren in zijn volle glorie, met pijn en vreugde, in plaats van jezelf te verstoppen in een valse bubbel. Want ooit zal ze springen, je bubbel. En dan overvalt de wereld je. Het is fijner om zelf op ontdekkingsreis te gaan 😉
Ten eerste hebben we natuurlijk échte contacten nodig: samen luidop lachen, aanrakingen, oogcontacten, geuren, het gevoel van veiligheid. Want via de smartphone gaat niemand je snel komen redden wanneer je struikelt.
Bovendien hebben we ook alleen-tijd nodig. Tijd om te genieten van de omgeving. Wat mensen vroeger vaak deden was in stilte samen zijn. Niets doen, maar wel samen zijn. Constant praten leidt ons niet alleen af van intens mooie belevingen, maar vlakt ons ook af. Probeer je geest te gebruiken voor gesprekken die je intellectueel en spiritueel stimuleren & hou daarnaast voldoende vrijheid om zelf inspiratie te vinden en te creëren. Daarvoor heb je stilte nodig.
Geniet van de stilte, geniet van eenvoud, want elke druppel eenvoud is nog steeds een waterval aan geraffineerde complexiteit die je pas kan ervaren in al zijn pracht, wanneer je de eenvoud een kans geeft om open te bloeien in jouw aanwezigheid.