Ik wil gelukkig zijn, ik wil een betere wereld, ik wil een lichaam zoals zij, ik wou dat ik meer vrienden had, ik wou dat mijn partner mij beter begreep, ik wil spiritueel groeien in 2017…

We willen. Of het nu goede dingen zijn of slechte, alledaagse of spirituele, we willen. Wat gebeurt er als we stoppen met willen?

Volgens het taoïsme – één van de grootste Chineze spirituele stromingen – valt alles in zijn plooien wanneer je stopt met willen.

 When life is simple,
pretenses fall away;
our essential natures shine through.

By not wanting,
there is calm,
and the world will straighten itself.

When there is silence
one finds the anchor of the universe
within oneself

 

Ik ben ook een grote rebel. Maar als het universum één kant uit draait en altijd zal blijven uitdraaien, heeft het dan zin om te proberen naar de andere kant te gaan? Je mag blijven proberen als je dat wilt, maar je zal altijd weerstand voelen en uiteindelijk toch meedraaien naar waar het universum zin heeft om je te draaien.

Ik weet niet of het goed of slecht is. Ik weet ook niet of de Romeinen goed of slecht waren. Ze waren er. Ze hadden vernieuwende ideeën en zetten volkeren van allerlei culturen aan om samen te werken. Ze waren wreed en hadden slaven. Maar ze waren er. En hoe hard je ook vocht, ze bleven er zijn.

In tegenstelling tot het Romeinse Rijk, zal het universum niet vallen zonder ons mee te nemen. Als klein boertje had je geen idee vanwaar die soldaten bleven komen of hoe ver dit rijk rijkte. Maar zelfs na eeuwen van wetenschap, hebben wij nog veel minder weet van de kracht van dit universum. We zijn niets zonder het grote universum net zoals we niets zijn zonder de mini bacteriën in onze darm, op onze huid. We kunnen niet zonder het kleine, we zijn zelf een kleine van het grote. We zijn niets. Tot we ons overgeven aan het grote. Dan zijn we alles.

Een bacterie die zich knus op een warm plekje in je darm nestelt en zich daarna begint te verzetten tegen jou, zal al snel in ’t wc belanden na een dikke antibiotica-kuur.

Een bacterietje dat zegt: hey ’t is hier wel fijn! Ik kan mee eten van die lekkere vezeltjes en intussen wat meehelpen met de vertering van dit grotere geheel. Tof zeg! Waarom zou ik vechten? Ik zit hier goed!

Dat bacterietje laten we braafjes zitten, want het helpt ons en wij helpen hem.

Het universum is niets meer dan dat: deeltjes een beetje samenhangen en een beetje samenwerken en een beetje ronddraaien.

Net zoals – en dat moet ik soms aan mijn broer uitleggen wanneer hij weer begint met zijn: “de maatschappij moet dit en de maatschappij moet dat”-speechen – de maatschappij niet één groot beest is dat boven je kop hangt! De maatschappij zijn ook gewoon allemaal mensjes zoals jij die hun weg zoeken. Zij moeten jou niets! Jij moet jezelf wat. Jij laat jezelf in de steek! En jij werkt als een slechte bacterie tegen het grotere geheel in. Zolang je maar schade kan berokkenen. Bij “de ander”, en bij jezelf.

Ik wil verwend zijn

Hoe meer we willen, hoe meer stress we hebben. Want mogelijk zullen we het niet vinden, zullen we het kwijt geraken of zal het toch niet zijn zoals we verwacht hadden.

Gisteren wilde mijn vriend TV kijken om te ontspannen. Ik ben niet zo TV, maar ik maak hem graag gelukkig. Dus kijk ik TV met hem. Maar het was al “te laat om een film te zien” want het was al 20u30. En hij moet maandag op 5u opstaan, dus wilde hij vandaag ook al om 5u opstaan “om in het ritme te zitten” (wat hij uiteindelijk niet gedaan heeft). Dus toen was hij al ontevreden. Eerder was hij al aan het klagen dat de film Passengers nog niet op Apple tv was en dat hij in de VIP cinéma (want dat is de enige cinéma waar hij heen wilt) te laat op de avond speelt. Soit, hij wilde een serie zien. Oké. Allemaal goed. “Die Australische serie?” Oké, allemaal goed. Ik neem mijn kleurboek, want tijdens TV kleur ik J Normaal gezien is dat oké voor mijn vriend, maar nu reageerde hij stressie: “ja maar morgen wil ik dan wel naar een film kunnen zien zonder dat je kleurt hé! Oké. Geen probleem. “… ja want ik heb het echt eens nodig om tv te kunnen kijken zonder afleiding…”

Het ging LANG door. Ik hoef je niet verder te vervelen. Mijn vriend is een schatje, maar ik wil dit toch even delen met je, want hij is hét ideale voorbeeld van een verwend kindje dat altijd een verwend kindje is gebleven net zoals een groot deel van onze bevolking. En verwend zijn betekent teveel willen.

Dat willen hebben we nodig, dat vertelde ik je gisteren. Dat willen is een verlangen, is de essentie van ons zijn. Maar zoals alles, moet dit willen in balans zijn. We moeten willen, maar we zijn een beetje teveel aan het willen.

Ik wil geen tv om te ontspannen, ik begrijp niet dat mijn vriend en al die andere mensen dat tof vinden. Ik wil gezelschapsspelletjes spelen met vrienden, wandelen in het bos en tekenen in mijn kleurboekje.

Ik ben oneindig dankbaar voor elke moment waarop ik dit kan doen en ik kijk uit naar de volgende keer dat ik nog eens met mijn nichtjes een spelletjesavond kan meedoen. Maar ik ga nooit ontevreden zijn wanneer het niet de spelletjes zijn die ik wil, of wanneer er niet genoeg volk is of teveel volk, wanneer de zon niet schijnt in het bos of mijn roze stift op is. Ik ben even blij om met groen te kleuren.

Vroeger was ik helemaal niet zo. Toen was het ook voor mij nooit goed genoeg. Ik liep weg van scholen, jobs, projecten, locaties. Op zoek naar een plaats waar het allemaal beter was.

Ik was zeer ongelukkig. En ik maakte de mensen rondom mij ongelukkig.

Ongelukkig is zelfs niet het goede woord. Ondankbaar is het. Want we krijgen dit prachtige leven. Zelfs in de stad vol smog is het prachtig hoe die kleine musjes onder de tafeltjes van coffee bars kruimeltjes zitten zoeken. Zelfs na een verschrikkelijke ramp zoals in Zaventem is het zo ongelofelijk mooi om te zien hoe mensen elkaar beschermen, een hand toereiken en geruststellen.

Zoals Dolores: Some people choose to see the ugly in this world. I choose to see the beauty. Ik weet dat dit mij naïef maakt. Maar de andere optie is verwend. Dus dan ga ik voor naïef 🙂

De wereld heeft mij al een aantal keer geconfronteerd met zijn hardheid. Zijn koudheid. Pure slechtheid. Onrechtvaardigheid.

Maar dat wil niet zeggen dat het mooie er niet meer is! En wie zijn wij om dit leven te bekritiseren?

Als je een huis cadeau krijgt, ga je dan de aannemer, de architect, de bouwvakkers, iedereen die gratis voor je gewerkt hebben, ga je die dan gaan beschuldigen om de spleetjes en de lekken? Om de imperfecties?

Hoe ondankbaar is dat? Boos zijn om wat misgaat terwijl je een heel huis hebt gekregen! Oké misschien lekt er wat water in de muren en bij de buren niet. Maar je hebt nog altijd een dak dat je beschermt tegen de regen, muren die je warm houden, een deur die jij opent voor vrienden en kan sluiten voor gevaar.

We hebben een heel leven gekregen vol imperfecties. En vol prachtige kunstige ongelofelijke wonderbaarlijke details die we niet eens opmerken.

Hoe hard de pijn ook was die ik reeds meemaakte, en hoe hard de pijn ook zal zijn die nog komen moet, ik zal ze nooit de pracht laten overheersen.

Bovendien is die pijn er met een reden.

Hoe saai zou het wel niet zijn om altijd te krijgen wat je wilt?

Heb je ooit al een film gezien zonder problemen? Zonder pijn? De film over de prinses die een perfect leventje had, nooit werd opgesloten in één of andere toren, nooit moest gered worden. Ze was gewoon blij en daarna nog altijd blij en daarna nog altijd blij.

Zou je naar die film blijven kijken?

Hoe mooi zou je een rode roos vinden als er zover je kan kijken perfecte rode rozen staan… Je hele leven lang zie je overal rozen. Oké, het is geen vuilniszak. Maar is zo nog zoveel waard als wanneer je in de wereld van Wall-E woont, al decennia lang geen enkele plant hebt gezien tussen alle made in China brol en dàn een rode roos vindt?

We hebben de downs nodig om de ups te kunnen ervaren.

Anders worden we de zoveelste anti-depressiva-robot. “Jeej, ik voel mij niet meer down!” Uhu. Je voelt gewoon niets meer. Is dat het leven dan?

Mensen komen zo vaak bij mij om die ups en downs weg te krijgen en ik vraag hun: waarom zou je dat willen?

Dat is het grootste cadeau dat je kon krijgen. Gooi dat weg en je gooit je hele leven weg!

Wat heb je eraan om hier rond te lopen op aarde zonder je ooit slecht te voelen, zonder je ooit opgelucht of extatisch te voelen?

Ups en downs houden elkaar in evenwicht. Hoe groter de up, hoe groter de down die volgt en omgekeerd.

Wil je dan nooit meer een zotte verliefdheid? Om de down die volgt?

Wat ben je dan aan het doen?

Work, eat, shit, work, eat, shit…

Mensen gaan iets te vaak piekeren om negatieve gebeurtenissen die al lang voorbij zijn, waar je niets meer kan aan veranderen en stressen om onnozele dingen zoals een film zien.

Mijn vriend zegt dan: ik ben zo, ik ben een ondernemer en ik ga altijd projecten aangaan en mezelf stress opleggen. Uhu, dat begrijp ik. Zo ben je inderdaad. Maar stressen om een fucking film te zien vandaag of morgen oh nee wat moet ik kiezen ö

… na ah. Daar ga ik niet mee akkoord.

Geniet van het feit dat je een film kàn zien. Dat je een zachte zetel hebt, een warm haardvuurtje, een gigantische TV en films à volonté. Wees dankbaar. Niet gestresst…

BTW als je iets uit het verleden niet kan loslaten:

een geweldige manier om erover te geraken is de Cartoon Methode!

Wanneer de gebeurtenis nog eens afspeelt in je hoofd, maak dan van iedereen een cartoon personage.

Werkte geweldig voor mij wanneer ik bij de bank werkte, waar ik écht niet op mijn plaats zat en mij heel slecht behandeld voelde door een groep mensen waar ik gewoon echt niet in paste.

Lang na mijn ontslag, wanneer ik mijn nieuwe job had en hier zo gelukkig mee was, bleef ik nachtmerries hebben. Hoewel ik heel goed besefte waar en waarom het was misgelopen, hoewel ik begreep hoe mijn collega’s zich voelden en alles kon plaatsen, toch bleven die herinneringen steeds terug in mijn hoofd opduiken

Tot ik in een boek van Tony Robbins las over de Cartoon Methode. Eén keer deed ik het: ik maakte van al mijn collega’s een cartoon (kippetjes, mannetjes met grote hoofden etc.) lachte er twee minuten mee, vergat het daarna terug & droomde er nooit meer over. Geweldig gewoon!

Het leven is veel te kostbaar en de tijd die je hebt veel te schaars om ze te besteden aan stress om het verleden of om kleine dingen. Zelfs stress om grote dingen… Wat de moeilijkheden ook zijn waar je voorstaat: een echtscheiding, faillissement, kanker, familieruzies, … Je moet erdoor en je kan er maar beter doorgaan zonder stress, want die lost niets op. Stress bestaat enkel en alleen om weg te lopen in levensbedreigende situaties. Op alle andere momenten is ze niet alleen onnodig, maar verergert ze de zaken alleen maar. Laat dus los, niet omdat je probleem onbelangrijk is, maar omdat je leven nog veel belangrijker is! Zelfs tijdens een crisis moet je kunnen genieten van het feit dat je leeft.

Doe dat niet en je zal één van die mensen zijn die in pijn en spijt sterven, omdat ze hun tijd verkeerd verkeerd besteed hebben, weggegooid. Geniet zelfs van de slechte momenten en je zal sterven in vrede, dankbaar voor elke seconde van je leven, de goeie, de slechte, allemaal.

Een huis kopen, een diploma halen, al die dingen zijn NIETS waard. Het doel van het leven is leven.

Niet meer of niet minder dan dat.